Aby uzyskać dostęp do treści, kliknij w przycisk Kup teraz.
Formularz zamówienia
| Nazwa | Przelew |
|---|---|
| Opłata za Bloga wynosi 80 zł i umożliwia dostęp do wszystkich treści na Blogu przez okres 12 miesięcy | 80 zł |
Markery (wskaźniki) tworzenia kości są to substancje powstające przy odbudowie tkanki kostnej co ułatwia nam ocenę jej stanu.
Fosfataza alkaliczna jest markerem metabolizmu kości. Składa się ona z kilku izoform pochodzących z różnych tkanek, takich jak wątroba, kości, jelita, śledziona, nerki i łożysko. U dorosłych z prawidłową czynnością wątroby około 50% całkowitej aktywności fosfatazy zasadowej pochodzi z wątroby i 50% z kości.
Zmiany w specyficznej dla kości fosfatazie alkalicznej mogą być opóźnione o kilka tygodni. Po rozpoczęciu leczenia antyresorpcyjnego obserwuje się supresję markerów resorpcji w miarę normalizacji procesu sprzęgania.
Osteokalcyna to białko (49 aminokwasów) syntetyzowane przez dojrzałe osteoblasty, odontoblasty i przerostowe chondrocyty. Osteokalcynę w surowicy uważa się za specyficzny marker funkcji osteoblastów, ponieważ jej stężenie koreluje z szybkością tworzenia kości. Jednakże ulega ona szybkiemu rozkładowi w surowicy, a nienaruszone i fragmentaryczne segmenty współistnieją w surowicy. Wynikająca z tego niejednorodność fragmentów osteokalcyny w surowicy prowadzi do ograniczeń w zastosowaniu tego markera. Stężenie osteokalcyny podlega rytmowi dobowemu, który charakteryzuje się spadkiem rano, najniższym poziomem około południa i stopniowym wzrostem, osiągając maksimum po północy. Na dodatek znacznie się różni podczas cyklu menstruacyjnego, a najwyższy poziom obserwuje się w fazie lutealnej.
Głównymi zaletami stosowania osteokalcyny jako klinicznego wskaźnika obrotu kostnego jest jej specyficzność tkankowa, szeroka dostępność i stosunkowo niewielka zmienność osobnicza.
Ogólnie rzecz biorąc, stężenia w surowicy są podwyższone u pacjentów z chorobami charakteryzującymi się wysokim tempem obrotu kostnego, a stężenia w surowicy odzwierciedlają oczekiwane zmiany w tworzeniu kości po interwencji chirurgicznej i terapeutycznej. Wyjątkiem jest choroba Pageta, w której fosfataza zasadowa w surowicy jest lepszym wskaźnikiem ciężkości choroby niż osteokalcyna.
Prokolagen typu 1 zawiera wydłużenia N- i C-końcowe, które są usuwane przez specyficzne proteazy podczas konwersji prokolagenu do kolagenu. Przedłużenia to C- i N-końcowe propeptydy prokolagenu typu 1 (P1CP i P1NP). Przeciwciała anty-P1NP stosuje się do wykrywania trimerycznej struktury P1NP za pomocą testu immunoenzymatycznego (ELISA) lub testu radioimmunologicznego. Pomiar P1NP wydaje się być bardziej czułym markerem szybkości tworzenia kości w osteoporozie.